Αποτυχημένες προφητείες για το τέλος του κόσμου

31/12/999
Χίλια χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού, το τέλος σύμφωνα με τα απόκρυφα Ευαγγέλια.
20/2/1524
Ένας κατακλυσμός θα αφάνιζε τον κόσμο σύμφωνα με τον Γερμανό Γιόχανες Στέφλερ.
19/5/1719
Ο Ελβετός μαθηματικός Ζακ Μπερνούλι προέβλεψε τη σύγκρουση ενός κομήτη με τη Γη.
1732
Το τέλος του κόσμου που προέβλεψε ο Νοστράδαμος.
19/10/1814
Η Τζοάνα Σάουθκοτ προέβλεψε ότι εκείνη την ημέρα θα γεννούσε τον «δεύτερο Μεσσία» (και θα ερχόταν το τέλος του κόσμου).
3/4/1843, 7/7/1843, 21/3/1844, 22/10/1844
Ο Αμερικανός Γουίλιαμ Μίλερ ανακοίνωσε το τέλος του κόσμου σε όλες αυτές τις ημερομηνίες.
2/10/1914
Η Ημέρα της Κρίσης σύμφωνα με τον Τσαρλς Τέιζ Ράσελ, τον ιδρυτή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δε συνέβη τίποτα. Οι οπαδοί του προέβλεψαν το τέλος του κόσμου το 1925, το 1941, το 1975 και τέλος στις 2/10/1984.
17/12/1919
Ο σεισμολόγος και μετεωρολόγος Αλμπέρτο Πόρτα προέβλεψε μια μοιραία σύνοδο 6 πλανητών.
24/5/1954
Στις 18 Μαΐου εμφανίστηκαν ρωγμές στο Κολοσσαίο (κάτω). Σύμφωνα με μια αρχαία δοξασία, «Η Ρώμη και ολόκληρος ο κόσμος θα είναι ασφαλείς όσο το Κολοσσαίο είναι όρθιο». Κάποιοι προέβλεψαν την ημερομηνία, και χιλιάδες προσκυνητές πήγαν στον Πάπα, για να ζητήσουν άφεση αμαρτιών.
28/10/1992
Ο αιδεσιμότατος Λι Γιανγκ Λιμ, της ιεραποστολικής εκκλησίας του Τάμι, στη Νότια Κορέα, ανακοίνωσε ότι ο Χριστός είχε ζητήσει να συγκεντρωθούν 144.000 πιστοί τα μεσάνυχτα εκείνης της ημέρας, για να τους σώσει από τον Αρμαγεδδώνα (την τελική μάχη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό). Περισσότερα από 100.000 άτομα παρουσιάστηκαν σε περίπου 200 φονταμενταλιστικές εκκλησίες. Όμως ο Λι Γιανγκ Λιμ συνελήφθη, γιατί καταχράστηκε 4 εκατομμύρια δολάρια που συγκεντρώθηκαν από δωρεές των πιστών.
7/1999
Ένα δεύτερο τέλος του κόσμου που προέβλεψε ο Νοστράδαμος.
11/1999
Διατυπώθηκε η εικασία ότι ένα πείραμα ατομικής φυσικής στα Brookhaven National Laboratories των ΗΠΑ θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία μιας μαύρης τρύπας που θα καταβρόχθιζε τον κόσμο.
31/12/1999
Η ημερομηνία του Millennium bug (τα συστήματα πληροφορικής θα έπρεπε να κρασάρουν).

21/12/2012

Τα ημερολόγια των Μάγια τελειώνουν. Πολλοί πιστεύουν ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου. Πρόκειται για προφητεία ή για άλλη μία αποτυχημένη ιστορία? Θα το αναλύσουμε σύντομα…

Η Ιστορία της μπύρας

Ο κάθε ένας από εμάς στη ζωή του έχει τύχει να ακούσει διάφορους μύθους για διάφορα θέματα. Μύθοι, που είχαν πάντα κάτι να σου πούν, να σε διδάξουν και να σε διασκεδάσουν. Μύθοι, που συνήθως αν δεν πρόσεχες αρκετά φάνταζαν σαν αληθινά γεγονότα που συνέβησαν κάπου, κάποια στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Έτσι φαντάζει και η ιστορία ενός ποτού, τόσο παλιού, που οι άνθρωποι ξέχασαν που, πότε και πως δημιουργήθηκε. Φυσικά μιλάμε για την μπίρα, ίσως το πιο ξεχωριστό ποτό ανάμεσα σε τόσα άλλα. Ας προσπαθήσουμε όμως να προσεγγίσουμε την ιστορία της.
Όσοι έχουν μιλήσει ή έχουν γράψει για την μπίρα συμφωνούν ότι είναι από τα αρχαιότερα ποτά, που δεν εφευρέθηκε ή δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο, αλλά ανακαλύφθηκε τυχαία. Αρκούσε ένα ξεχασμένο βρεγμένο καρβέλι κριθαρένιου ψωμιού για να αρχίσει μια ζύμωση την οποία οι άνθρωποι παρατήρησαν και εξέλιξαν. Είναι γνωστό ότι η μπίρα πρωτοεμφανίστηκε πριν από περίπου 5500 με 6000 χρόνια. Οι Μεσοποτάμιοι αρχικά ανέπτυξαν τον τρόπο παρασκευής της και αργότερα οι αιγύπτιοι ήταν εκείνοι που, υπό την αιγίδα του Φαραώ, την ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό και ήταν οι πρώτοι που την εξήγαγαν στα γειτονικά κράτη και στην Ευρώπη, γύρω στο 2000 π.Χ.. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ηρόδοτος και άλλοι πολλοί αρχαίοι συγγραφείς αναφέρονται σε συνταγές και μεθόδους παρασκευής του εν λόγω «οίνου από κριθάρι», όπως ονόμαζαν τον ζύθο, στην Αίγυπτο.
Αρχικά, για την παρασκευή του χρησιμοποιούσαν ακατέργαστο κριθάρι και ένα είδος σιταριού, είχε σκούρο χρώμα και ήταν ελαφριά από αλκοόλ. Οι πρώτοι ζυθοποιοί δεν γνώριζαν τίποτα γύρω από την ζύμωση, παρά μόνο από εμπειρία ήξεραν ότι τα υπολείμματα από προηγούμενες ζυθοποιήσεις, που παρέμεναν στο εσωτερικό των δοχείων που χρησιμοποιούσαν για αυτή την δουλειά, ήταν ικανά να χαλάσουν την νέα ζύμωση και το προϊόν. Γαλακτικά όξινα βακτηρίδια δίνανε έναν ελαφρύ ξινό χαρακτήρα στο ποτό. Ο λυκίσκος ήταν άγνωστος μέχρι τότε, κι έτσι δεν τον χρησιμοποιούσαν. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε το 1097 μ.Χ. και από τότε είναι ένα από τα βασικά συστατικά της μπίρας, δίνοντάς της την χαρακτηριστική αυτή γεύση και οσμή.
Οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή της μπίρας βύνη κριθαριού, πλούσια σε ζάχαρη, και ακατέργαστο σίτο, ο οποίος έδινε μία ξινή και φρουτόδη γεύση. Παρήγαγαν ανοιχτόχρωμη ή σκουρόχρωμη μπίρα, ανάλογη με την ζήτηση. Πολτοποιούσαν τα υλικά ρίχνοντας τους καυτό νερό, και το αφήνανε να γίνει η πρώτη ζύμωση. Έπειτα, η πηχτή μπίρα έμπαινε σε μικρότερα δοχεία και αποθηκευόταν σε σκοτεινά και υγρά κελάρια, όπου γινόταν μια δεύτερη ζύμωση.
Από την άλλη, οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν μόνο βύνη κριθαριού και παρήγαγαν μια σκουρόχρωμη μπίρα. Πρόσθεταν αλάτι και φυτά όπως ο μανδραγόρας, για να εξισορροπήσουν την γλυκύτητα της βύνης.
Τον 8ο περίπου αιώνα μ.Χ., η τέχνη της ζυθοποίησης στην Αίγυπτο σταμάτησε μετά από τις επιδρομές των Μουσουλμάνων, και την επιβολή του Κορανίου που απαγόρευε κάθε είδους αλκοολούχου ποτού. Αλλά το μυστικό είχε ήδη μεταφερθεί στους κατοίκους της Βαυαρίας και της Βοημίας, και μετά εξαπλώθηκε στις βόρειες χώρες, αλλά και μέχρι τις Βρετανικές ακτές.
Η ζυθοποίηση στις Ευρωπαϊκές χώρες ήταν μια από τις δουλειές των γυναικών, οι οποίες παράλληλα με το ψωμί, φτιάχνανε και την μπίρα, μιας και τα υλικά ήταν τα ίδια. Συχνά, μια γυναίκα που έφτιαχνε πολύ καλή μπίρα γινόταν περιζήτητη νύφη, αποκτώντας τον σεβασμό των αντρών. Οι πρώτες μπιραρίες στην ιστορία ήταν τα σπίτια των γυναικών αυτών, όπου μαζεύονταν ο κόσμος για να πιει και για να αγοράσει μπίρα.
Στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ. η παραγωγή της μπύρας πέρασε και στα μοναστήρια, όπου οι μοναχοί είχαν βρει ένα εξαιρετικό ποτό για να συνοδεύουν τα γεύματά τους, αλλά και για τις ημέρες της νηστείας τους, μιας και επιτρεπόταν και ήταν ιδιαίτερα θρεπτική. Λίγο αργότερα άρχισαν να την εμπορεύονται, μιας και ήταν εξαιρετικής ποιότητας, με αποτέλεσμα της γενικότερης αποδοχής. Είχαν φτάσει γύρω στις 400 με 500 μοναστηριακές ζυθοποιίες, μόνο στην Γερμανία. Μόλις όμως οι ανώτατοι άρχοντες εκείνης της εποχής διαπίστωσαν τα κέρδη της, φορολόγησαν σε τέτοιο βαθμό τις μοναστηριακές ζυθοποιίες, με αποτέλεσμα το κλείσιμο των περισσοτέρων.
Εκείνη την εποχή οι Σκανδιναβοί και οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν κατά την παρασκευή της μπίρας ένα μείγμα από βότανα και φυτά, ονομασμένο “gruit” ή “grut”, και το οποίο περιείχε μεταξύ άλλων γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μούρα, σπόρους και πολλά άλλα. Κάποια από αυτά τα φυτά ήταν όμως δηλητηριώδη, δίνοντας άσχημη γεύση στην μπίρα, ή δημιουργώντας παρενέργειες σε αυτούς που την έπιναν. Έτσι, σε μια εποχή γεμάτη δεισιδαιμονίες, οι γυναίκες που τις έφτιαχναν θεωρήθηκαν μάγισσες και πολλές από αυτές κάηκαν στην πυρά, με το τελευταίο συμβάν το 1591 μ.Χ. Αυτές οι γυναίκες έμειναν στην ιστορία ως “μάγισσες της μπύρας”.
Τα παραπάνω άλλαξαν στα τέλη του 16ου αιώνα, με την ευρεία χρησιμοποίηση του λυκίσκου στην δημιουργία της μπίρας, ενώ από το 1516 ο δούκας της Βαυαρίας Wilheim IV είχε καθιερώσει με νόμο τις προδιαγραφές παρασκευής μπίρας, με κύρια συστατικά το ύδωρ, την βύνη και τον λυκίσκο.
Στην Ελλάδα το πρώτο εργοστάσιο παρασκευής ζύθου ήταν αυτό του Ιωάννη Γ. Φίξ που κατασκευάστηκε το 1864. Αργότερα ακολούθησαν σε όλη την Ελλάδα και άλλα μικρά ζυθοποιία όπως το Μάμος, Fischer, Μπερνουδιάκης, Τσοκαρόπουλος και άλλοι. Τον Ιωάννη Φίξ διαδέχθηκε ο Κάρολος Φίξ, ο οποίος επέκτεινε την επιχείρηση και το 1893 δημιούργησε ένα νέο μεγάλο εργοστάσιο στην λεωφόρο Συγγρού στην Αθήνα. Το 1890 στην Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε το εργοστάσιο «Όλυμπος», το οποίο λίγο μετά το 1908 ενώθηκε με το εργοστάσιο «Νάουσα». Τέλος το 1928, περίπου, ενώθηκαν και αυτά με την εταιρία του Κάρολου Φίξ.

Σήμερα, στην Ελλάδα κυκλοφορούν πολλά είδη και ονόματα μπίρας, κάποιες παρασκευάζονται από ελληνικές ζυθοποιίες και άλλες που είναι ξένης προέλευσης αλλά παρασκευάζονται και διατίθενται στην αγορά από μεγάλες ελληνικές εταιρίες.

Ξέρατε ότι...

• Οι πιο νέοι γονείς στον κόσμο ήταν 8 και 9 ετών στην Κίνα το 1910.
• Κάθε βασιλιάς που κοσμεί τα τραπουλόχαρτα, είναι μεγάλος ιστορικός βασιλιάς:

1. Μπαστούνια - Βασιλιάς Δαβίδ
2. Κούπες - Καρλομάγνος
3. Σπαθιά - Μέγας Αλέξανδρος
4. Καρό - Ιούλιος Καίσαρας

• «I am.» :  Είναι η πιο σύντομη ολοκληρωμένη πρόταση στην Αγγλική γλώσσα.
• Αν συλλαβίσεις στα αγγλικά τους αριθμούς, πότε θα  βρεις για πρώτη φορά το γράμμα "a"? Απάντηση: One thousand.
• Tι κοινό έχουν, το αλεξίσφαιρο γιλέκο, ο υαλοκαθαριστήρας αυτοκινήτου, η έξοδος κινδύνου και οι εκτυπωτές laser? Απάντηση: Oλα έχουν επινοηθεί από γυναίκες.
• Στην αρχαία Αγγλία κανείς δεν επιτρεπόταν να κάνει σεξ εκτός και αν είχε την συγκατάθεση του Βασιλιά (εξαιρούνταν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας). Όποιοι ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, έπαιρναν την συγκατάθεση του Βασιλιά και έτσι τους δινόταν μια μεταλλική πλάκα που κρεμούσαν στην πόρτα τους όταν έκαναν σεξ. Η πλάκα έγραφε ότι διέπρατταν F.U.C.K. δηλαδή "Fornication Under Consent of the King" (συνουσία υπό την συγκατάθεση του Βασιλιά).
• Στη Σκοτία, ένα νέο παιχνίδι επινοήθηκε. Ο τίτλος του ήταν "Gentlemen Only, Ladies Forbidden" έτσι η λέξη GOLF εισήχθη στην Αγγλική γλώσσα.
• Ο αριθμός των εν ζωή ανθρώπων πάνω στη Γη σήμερα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό όλων των νεκρών ανθρώπων στα χρονικά
• Ο Ναπολέοντας φοβόταν τις γάτες.
• Ένα πακέτο κράκερ την ημέρα αντιστοιχεί σε 5 λίτρα μαγειρικού λαδιού το χρόνο.
• Κάθε σταγόνα θαλασσινού νερού περιέχει περίπου 1 δισεκατομμύριο άτομα χρυσού.
• Το μέλι είναι το μόνο τρόφιμο που δεν χαλάει. Βρέθηκε μέλι στους τάφους των Αιγυπτίων Φαραώ, το οποίο δοκίμασαν οι αρχαιολόγοι και δήλωσαν ότι ήταν βρώσιμο.
• Αν φτερνιστείς πολύ δυνατά μπορείς να σπάσεις πλευρό. Αν πας να πνίξεις ένα φτέρνισμα, υπάρχει κίνδυνος ρήξης αγγείου στον εγκέφαλο ή στο λαιμό, με συνέπεια το θάνατο.
• Ο αναπτήρας εφευρέθηκε πριν από τα σπίρτα.
• Το "παπαπα" της πάπιας δε δίνει ηχώ, κανένας δε μπόρεσε να εξηγήσει το γιατί.
   

Μόσχος: το άρωμα που σαγινεύει τις γυναίκες

Όλοι και όλες λίγο πολύ θα έχετε συναντήσει τη λέξη ‘musk’ είτε ως «τίτλο» σε άρωμα ή κολώνια, είτε ως συστατικό σε αρωματική πυραμίδα ανάλυσης κάποιας μυρωδιάς που έχετε αγοράσει, δειγματιστεί ή διαβάσει σε κάποιο περιοδικό ομορφιάς…
Τι είναι λοιπόν το περιβόητο musk ;
Είναι ουσία με έντονο άρωμα (moschus moschiferus) προερχόμενη από ένα θηλαστικό ζώο που μοιάζει με ελάφι. Η ουσία αυτή εκκρίνεται από τους αδένες του ζώου και συγκεκριμένα από ένα μικρό σάκο που βρίσκεται κάτω από το υπογάστριο του (musk bag). Βεβαίως την ίδια ουσία μπορούμε να βρούμε και από άλλα ζώα αλλά πλέον παρασκευάζεται συνθετικώς.
Στην ουσία αυτή η οποία είναι χρώματος καστανού, ελαιώδης (λιπαρή) και αρωματική μπορούμε να βρούμε : χοληστερόλη, λίπος, κήρους (κεριά) έντονο άρωμα (muskone) κ.α
Χρησιμοποιείται πάρα πολύ στη αρωματοποιΐα αλλά και σε καλλυντικά παρασκευάσματα όπως κρέμες, σαπούνια αφρόλουτρα και είδη περιποίησης της αντρικής επιδερμίδας.
Σαν ουσία είναι εξαιρετικά φωτοευαίσθητη! Σπανίως μπορεί να προκληθεί χρόνια ακτινική δερματίτιδα αλλά και αλλεργική δερματίτιδα από επαφή κολώνιας σε λοσιόν για μετά το ξύρισμα.
Το συστατικό musk ανήκει σε μία κατηγορία 14 αρωματικών ουσιών που είναι «υπεύθυνες» για αλλεργική δερματίτιδα από επαφή.
Γοητεία και αισθησιασμός είναι αυτά που προκύπτουν από τον μεθυστικό συνδυασμό αιθέριων ελαίων τριαντάφυλλου, γιασεμιού, γαρδένιας και λευκού μόσχου.  Συνήθως φοριέται στα σημεία του αρώματος ή γίνεται επάλειψη σε κεριά ή αντικείμενα. Λίγες μόνο σταγόνες αρκούν μαζί με τα λόγια της καρδιά μας για να προσελκύσετε την Αγάπη στην ζωή σας…         

 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΣΑΜΠΙΚΑ ΑΠΟ ΚΥΠΡΟ??

Αρκετοί Έλληνες έχουν ταυτίσει την Ρόδο και τους Ροδίτες με το παράξενο για αυτούς όνομα Τσαμπίκα. Λίγοι από αυτούς όμως γνωρίζουν την ιστορία του ονόματος και την ιστορία της Παναγίας. Σε αυτό λοιπόν το κείμενο θα αναφερθούμε στην ιστορία της, πώς έφτασε στη Ρόδο η εικόνα της και ποια είναι τα θαύματα που έχει πραγματοποιήσει η χάρη της.

 Η ονομασία Τσαμπίκα, σύμφωνα με την παράδοση, οφείλεται στη λέξη της τοπικής διαλέκτου  «τσάμπα» που σημαίνει σπίθα και συνδέεται με τον τρόπο εύρεσης της εικόνας.
Ένας βοσκός καθόταν στη βρύση του Αιμαχιού (ιστορικός τόπος Αρχαγγέλου που βρίσκεται χαμηλά απέναντι από το βουνό), όταν είδε ψηλά στην κορυφή, εκεί που σήμερα βρίσκεται ο μικρός ναός της Παναγίας Τσαμπίκας της κυράς, κάτι σαν σπίθες (τσάμπες).

 Όλη η νύχτα πέρασε κοιτάζοντας ο βοσκός να δει αν κινηθεί το φως. Ίσως κάποιος να το κρατούσε. Το φως παρέμενε στην ίδια θέση. Ήρθε και δεύτερη νύχτα και τρίτη νύχτα.

Πάλι, στον ίδιο τόπο, το ίδιο φως. Τότε ο βοσκός, περίεργος αλλά και φοβισμένος μήπως υπήρχαν στο βουνό κακοποιοί, κάλεσε συγχωριανούς του οπλισμένους, ν ανέβουν να δουν τι συμβαίνει.
Σαν έφτασαν στην κορυφή, παραδόξως, αντικρίζουν μία ασημένια εικόνα της Παναγίας επάνω στο κυπαρίσσι και μπροστά της καντήλι αναμμένο. 

Το γεγονός αυτό διαδόθηκε παντού, καθώς και στην Κύπρο, όπου ακούστηκε με πολλή κατάπληξη. Γιατί πράγματι, είχε χαθεί από κάποιο Μοναστήρι μια εικόνα τη Παναγίας με το καντήλι. Επίτροποι από την Κύπρο, ήρθαν στον Αρχάγγελο και αναγνώρισαν την εικόνα.

 Παίρνοντάς την, επέστρεψαν στην πατρίδα. Η εικόνα, όμως πάλι έφυγε απ  το θρόνο της κι ερχόταν στην κορυφή του βουνού.
Λυπημένοι οι φίλοι Κύπριοι ήρθαν πάλι και πήραν την εικόνα.

 Για να βεβαιωθούν και οι δύο πλευρές πως πρόκειται για την ίδια εικόνα, έκαψαν λίγο το ξύλο της από πίσω για να τη σημαδέψουν (το σημάδι αυτό σώζεται ως σήμερα). Και τρίτη φορά η εικόνα επέστρεψε φέγγοντας στην κορυφή του βουνού. 

Τότε, η αδελφότητα έχτισε ναΰδριο και οντάδες σ' εκείνο το σημείο αφιερωμένο στην Παναγία Τσαμπίκα την Κυρά.
Για λόγους ασφαλείας, η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται στην Παναγία Τσαμπίκα Κάτω. Πάνω στο λόφο στη Γ Κυριακή των νηστειών, της σταυροπροσκυνήσεως, γίνεται μεγάλο πανηγύρι και πανροδιακό προσκύνημα, ίσως γιατί η άνοδος εκεί ψηλά θυμίζει τον Γολγοθά του Κυρίου μας.
Πολλά είναι τα θαύματα της Παναγίας. Πιο πολύ, όμως, οι άτεκνες γυναίκες είναι εκείνες που παρακαλούν την Θεοτόκο να τους χαρίσει παιδί και τάζουν είτε να βαφτίσουν το παιδί του εκεί, είτε να του δώσουν το όνομα Τσαμπίκος ή Τσαμπίκα.

Ένα από τα παλιότερα θαύματα της Παναγίας Τσαμπίκας είναι και αυτό που συνδέεται με τα μεγάλα κτήματα γύρω από το Μοναστήρι. Αυτά τα κτήματα ανήκαν σ έναν Τούρκο Πασά, του οποίου η γυναίκα δεν τεκνοποιούσε. Εκείνη μαθαίνοντας για την Παναγία, προσευχήθηκε κι έφαγε το φυτιλάκι που έκαιγε στο καντήλι της εικόνας της.

Έγινε το θαύμα κι έμεινε έγκυος. Ο Τούρκος δεν μπορούσε να πιστέψει πως το παιδί ήταν δικό του. Ούτε πίστευε πως επρόκειτο για θαύμα. Όταν όμως γεννήθηκε το μωρό, κρατούσε στη μικρή χούφτα του το φυτιλάκι του καντηλιού. Έτσι, ο Τούρκος  Πασάς δώρισε στην εκκλησία όλα αυτά τα κτήματα που βρίσκονται γύρω από το ναό.